Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι νέοι κι όταν το καταλαβαίνουν τους σκυλιάζει, είναι πως εμείς του 80 είμαστε οι τελευταίοι μιας δύσκολης αναγνώρισης στη λογοτεχνία και μπορεί να τρωγόμαστε σαν τους παλιούς τραγουδιστές, αλλά τους νέους τους έχουμε σαν οπαδούς, να φέρνουν νερό, τα σκηνικά, να παθιάζονται περιστασιακά για μια θέση, να μας γλείφουν τ' αρχίδια, αλλά την ποιητική αναγνώριση δεν την έχουν. Γι αυτό και παραξενεύονται όταν βάζουμε μόνοι μας μέτρο στις διενέξεις, όταν παλιλογούμε, όταν αναγνωρίζουμε αξία σε κάποιον που σαν οπαδοί είναι υπερ ή κατά και τον ξεσκίζουμε ή τον υψώνουμε. Αυτούς πάντως τους έχουμε σαν ένα είδος ευνούχους για κατραπακιές κατά το βούλεσθαι. Γιατί; Διότι εμείς δεν είχαμε πρότυπα τους αμέσως της μεγαλύτερης γενιάς, αλλά τους Νομπελίστες που ανύψωναν την προσπάθειά μας στο απόλυτο ύψος της επίγειας ανταμοιβής, ενώ κάποιος που δηλώνει ότι έχει πρότυπο εμένα είναι για κλωτσιές και μονάχα επειδή με διάλεξε και η αμφιθυμία του μου είναι επικίνδυνος φίλος. Γι αυτό ότι και να κάνουν θα είναι πάντα δεύτεροι κι όταν πάνε να βάλλουν σε ανταγωνισμό παλιούς, θα τρώνε φάπες εναλλάξ. Γιατί είναι λίγοι και κάλπικοι. Ο αληθινός ποιητής ψάχνει ησυχία καμαράκι και βιβλίο να διαβάσει κι αυτοί είναι όπου φυσάει ο άνεμος και κοιτάνε με καμιά παραλλαγμένη λογοκλοπή να εκβιάσουν παρουσία στη λογοτεχνία. Δεν γίνονται αυτά μωρά μου. Κάντε κανένα μέσο διάδοσης για να έχετε καμιά εξουσία να μας κάνετε αέρα και τις φιλοδοξίες για την ποίηση αφήστε τες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου